Sumi ink Club

Sumi Ink Club: waar spontane lijnen nieuwe gezichten vormen
Wat mij het meest raakt aan de Sumi Ink Club, is niet alleen de eenvoud van zwarte inkt op wit papier, maar vooral het idee dat een kunstwerk samen ontstaat. Zonder vooraf bepaald plan, zonder iemand die de richting aanwijst. Elke lijn is een reactie op de vorige, elke beweging een kleine bijdrage aan een groter geheel. Het is pure spontaniteit, en toch ontstaat er telkens iets dat coherent en menselijk voelt.

Wanneer ik beelden zie van die bijeenkomsten, valt het me steeds op hoe deelnemers – vaak compleet vreemden – in stilte met elkaar verbonden raken. Lijnen kruisen en overlappen, alsof ze elkaar een verhaal vertellen zonder woorden. Het eindresultaat is nooit van één persoon; het is een gedeeld portret van het moment.

Juist daardoor moet ik denken aan Faces of the World en specifiek de CityFaces van Alfredo Rabansky. Ook daar ontstaan gezichten die opgebouwd zijn uit invloeden, lagen en sporen. Niet als geïsoleerde individuen, maar als wezens gevormd door hun omgeving, door ontmoetingen, door een stad vol verhalen. De manier waarop inktlijnen van verschillende handen samen een beeld vormen, weerspiegelt exact hoe identiteiten in het echte leven ontstaan: in relatie, in interactie, in verbinding.

In zowel de Sumi Ink Club als CityFaces zie je hoe nieuwe gezichten kunnen ontstaan uit spontane keuzes, toevallige kruisingen en gedeelde creativiteit. Het herinnert eraan dat geen enkele identiteit op zichzelf staat. We zijn allemaal opgebouwd uit elkaar – uit de wereld om ons heen. With thanks to: Sarah Rara en Luke Fischbeck.